Foksterier szorstkowłosy
Już w XIV wieku hodowano foksterriery, które towarzyszyły sforom psów gończych w czasie nagonki na
lisa lub pracowały pod ziemią (wypłaszały z nor). Starszą odmianą są foksterriery krótkowłose.
Szorstkowłose pojawiły się znacznie później, dopiero po roku 1814, dzięki pracy hodowcy angielskiego
Jacka Russela, który poświęcił się hodowli różnych odmian terierów szorstkowłosych.
W roku 1875 powstał w Anglii klub hodowców foksterierów (Fox Terrier Club), który jednak nie uznawał
terriera szorstkowłosego. Do ich większej popularności doszło po roku 1913, kiedy to powstało Wire Fox
Terrier Association. Organizacja zalegalizowała trymowanie, foksteriery szorstkowłose szybko wyparły
foksterriera gładkowłosego. Skorygowana trymowaniem sierść dodawała psom urody, a szorstkość włosów
lepiej chroniła psy przed wiatrem i zębami szkodników.
Dominującym umaszczeniem jest biały. Poza tym maść nie jest decydująca, ale pręgowanie
i plamy czerwone, czekoladowo lub łupkowoszare są niepożądane.
U foksteriera szorstkowłosego szata jest szorstka, twarda, gęsta, z tendencją do skręcania się.
Powinna być tak gęsta i przylegająca, żeby przy rozgarnięciu jej palcami nie było widać skóry.
Podszycie krótsze, bardziej miękkie i delikatniejsze niż włos okrywowy.
Po odpowiednim i cierpliwym szkoleniu foksterier może stać się psem posłusznym
i zrównoważonym. Jest to pies ruchliwy, wesoły, ciekawski, o bardzo żwawym temperamencie.
Foksterier jest psem o instynkcie łowieckim, sprawdzającym się nie tylko w pracy w norach, ale
także na powierzchni, gdzie może być dzikarzem, płochaczem czy tropowcem. Chętnie pracuje także w wodzie.
Zadaniem psa norowca jest mocne napieranie w norze na lisa aby ten szybko opuścił norę i by
myśliwy czekający na gorze mógł go strzelić. Dławienie pod ziemia nie jest wskazane gdyż wtedy lis jest nie
do podniesienia przez myśliwego.
Okrywa włosowa szorstkowłosych wymaga trymowania. Na nogach i brodzie sierści nie trymuje się,
jedynie wyrównuje. Na grzbiecie powinna mieć długość 3-3,5 cm , na bokach i po obu bokach szyi
1-1,5 cm, a na głowie i uszach sierść powinna mieć tylko kilka milimetrów długości. Przejścia
w trymowaniu między poszczególnymi częściami ciała powinny być łagodne, mało widoczne.
Ze względu na to, że sierść na różnych częściach ciała przyrasta z różną intensywnością,
trymowanie poszczególnych części ciała powinno być przeprowadzane stopniowo. Jest to rasa wymagająca
wiele ruchu na świeżym powietrzu.