Jamnik krótkowłosy
Jamniki wywodzą się z Niemiec, gdzie hodowano je do polowań na lisy, króliki i borsuki,
gdyż niewielkie rozmiary tych psów pozwalały im ścigać zwierzynę nawet w podziemnych norach.
Pierwsze jamniki, jeszcze w średniowieczu, były standardowej wielkości. Pod koniec XIX wieku
w hodowlach uzyskano mniejsze odmiany, które obecnie są najpopularniejsze. Generalnie wyróżnia
się trzy odmiany tej rasy ze względu na wielkość: standardową (max 9 kg), miniaturową (do 5 kg)
i króliczą (poniżej 5 kg) oraz trzy ze względu na rodzaj włosa: krótkowłosą, długowłosą i szorstkowłosą.
Daje to w sumie dziewięć zupełnie różnych odmian, które na wystawach rozpatrywane i oceniane są oddzielnie.
Jamnik krótkowłosy standardowy to niski (25-26 cm w kłębie),
krótkonogi pies o masie do 9 kg, przy czym idealna waga ciała to 6,5-7 kg. Obwód jego
klatki piersiowej może przekraczać 35 cm. Głowa jamnika jest silnie wydłużona, sucha,
zwężająca się w kierunku kufy, o wyraźnych łukach nadoczodołowych i lekko wysklepionej
czaszce. Czoło płaskie, stop prawie niewidoczny. Kufa długa i wąska, fafle suche i gładkie.
Zgryz nożycowy lub cęgowy. Głowa noszona swobodnie i wysoko na dość długiej, umięśnionej szyi.
Oczy wesołe, o przyjaznym wyrazie, umieszczone po bokach wąskiej głowy. Oczy są średniej wielkości,
owalne, o barwie brunatnej po czarną. Uszy wysoko osadzone, średnio długie, miękkie, nie pofałdowane,
przednia krawędź przylega do policzka. Tułów mocny, muskularny, o wysokim kłębie, długiej klatce
piersiowej i wysuniętym mostku. Grzbiet długi i prosty, zad długi i szeroki. Brzuch umiarkowani
podciągnięty. Kończyny krótkie, muskularne. Ogon niezbyt długi, gruby u nasady, wysoko osadzony,
noszony niewiele powyżej linii grzbietu.
Sierść krótka, gęsta, błyszcząca, pokrywająca dokładnie całe ciało, przylegająca do skóry.
Dopuszczalne umaszczenie jamników krótkowłosych standardowych:
jednobarwne czerwonorude, rude, rudożółte, żółte, w każdym przypadku dopuszczalne
przesianie czernią, chociaż wyżej punktowane są barwy czyste.
dwukolorowe intensywnie czarne, brązowe, popielate lub białe, zawsze z rdzawobrązowymi
lub żółtymi znaczeniami (podpalaniem) nad oczami, po obu stronach kufy i dolnej wargi, na piersi, po
wewnętrznej i tylnej stronie kończyn, na łapach, dookoła odbytu i do 1/3 lub 1/2 długości ogona
po jego spodniej stronie,
tygrysie (marmurkowe) i pręgowane.
Główną cechą charakteru jamnika jest prawdopodobnie jego upór. Jest to pies o silnej osobowości, nie znoszącej rozkazów, próśb i gróźb. Jamnik sam wie najlepiej, co należy zrobić i niezwykle ciężko jest wpłynąć na jego decyzję. Dlatego niełatwo jest go wyszkolić, chociaż jest bardzo inteligentny i pojętny. Jamnik ma silny instynkt myśliwski, na spacerach może próbować polować na gołębie lub koty, może też szukać zaczepki u innych psów. Nadaje się nawet do niezbyt dużych mieszkań, chociaż bywa hałaśliwy. Szczeniaki dość trudno nauczyć czystości. Jamnik mieszkający w domu z ogródkiem powinien mieć ograniczony dostęp do rabatek kwiatowych, gdyż może je doszczętnie przekopać. Warto pamiętać, że jamnik, pomimo niepozornego wzrostu, nie jest psem kanapowym i potrzebuje dużo ruchu. Jest dzielny, wytrzymały, lubi długie spacery. Dzięki odpowiedniej dawce ruchu nie grozi mu otyłość. Źle znosi samotność, a o swojego właściciela potrafi być zaskakująco zazdrosny. Dla dzieci jest wesołym kompanem, w stosunku do obcych bywa nieufny.