Seter irlandzki

Często nazywa się go po prostu "czerwonym seterem" z racji mocno rudego ubarwienia. Jest typowym psem myśliwskim. To chluba Irlandii, ale jego przodkami mogły być spaniele, inne setery oraz hiszpańskie wyżły. Psy tej rasy używane były do wystawiania zwierzyny, którą potem łapano w sieć. Podobnie jak wyżły, setery irlandzkie zamierają w bezruchu, gdy znajdują się w pobliżu wystawianej zdobyczy. Kiedyś były rudobiałe, czysta ruda forma pojawiła się w XIX wieku i stawała się coraz bardziej popularna. W 1882 roku powstał Klub Czerwonego Setera Irlandzkiego, zajmujący się promocją rasy. Od 1882 roku na wystawy dopuszczano wyłącznie jednobarwną, czerwoną odmianę. Odmiany łaciate prawie wyginęły, na szczęście kilku przedstawicieli przetrwało, a odmiana ta została zaklasyfikowana do pod nazwą Seter irlandzki biało-czerwony.

Budowa

Seter irlandzki to pies o szlachetnej, sportowej sylwetce i przyjaznym wyrazie. Psy te zbudowane są proporcjonalnie i harmonijnie. W kłębie mierzą od 55 cm (najmniejsze suki) do 72 cm (największe psy). Ważą około 22-30 kg. Tułów jest dobrze umięśniony, z lekko łukowatymi lędźwiami i dobrze sklepioną, głęboką klatka piersiową. Ogon nisko osadzony, zwężający się, noszony na wysokości lub poniżej grzbietu. Głowa długa i wąska z wyraźnym stopem, kufa kwadratowo zakończona, zgryz nożycowy. Oczy ciemnobrązowe lub orzechowe, niezbyt duże. Uszy osadzone nisko i z tyłu, noszone blisko głowy, pokryte długa i jedwabistą sierścią z długimi włosami na końcach. Szyja umiarkowanie długa, łagodnie wygięta, umięśniona, ale nie gruba. Kończyny długie i dobrze zbudowane, zgrabne. Stopy niewielkie, bardzo zwarte, palce ściśle do siebie przylegające. W ruchu seter irlandzki jest bardzo arystokratyczny - głowę trzyma uniesioną wysoko do góry, jego ruchy są płynne i posuwiste, poruszając się nie krzyżuje i nie przeplata kończyn.

Umaszczenie tego psa jest soczyście kasztanowe, bez czerwonych czy czarnych smug. Białych włosów nie powinno być zbyt wiele, jednak biała gwiazdka na czole lub białe znaczenia na piersi lub palcach nie są dyskwalifikujące. Szata nie powinna być pofalowana, powinna tworzyć długie, gładkie frędzle, portki oraz pióro na ogonie.

Pozostałe cechy

Psy tej rasy są żywe i wesołe, mają mnóstwo wdzięku. Nie są agresywne, bardzo przywiązują się do człowieka. Są towarzyskie, nadają się do zabaw z dziećmi, uwielbiają długie spacery. Są to psy bardzo bystre i inteligentne, można je wiele nauczyć i, co ważne, mają dobra pamięć i długo pamiętają wyuczone sztuczki. Wadami charakteru bywają duża nerwowość, humorzastość i upór. Ich silny instynkt łowiecki i wrodzona niezależność mogą być czasami przeszkodą w ułożeniu. Jednak gdy uda się je dobrze wychować, staną się nieocenionymi towarzyszami i kompanami.